Hoe deze vorm naar het heden te brengen is de onderzoeksvraag. Het waarom is persoonlijk.
Ontroering voert de boventoon als ik afbeeldingen van verluchte manuscripten bekijk. En dan zijn dat nog maar reproducties.
Hoe figuratief een letter mag zijn. Hoe vrij de layout mag zijn.
Rillingen overal en een diepgevoelde overtuiging hier zelf ook mee aan het werk te moeten gaan.
My series for 36 days of type is derived from the versal letters in https://digi.vatlib.it/view/MSS_Vat.lat.160.
I'm analysing the basic elements, patterns and compositions that make up the specific hand of this particular scribe. The plan is to do this for a few different manuscripts to better understand how these are constructed and build a library of ingredients and rules to eventually create my own variations.
I find the decorative line work that adorns these letters strangely touching. Sometimes elaborate and skillful, but just as often somewhat crude and basic. When progressing through a given codex, you can often see how the scribe's interest and enthousiasm tapers of. The initials in the first parts of the book tend to be more elaborate and smooth, with the linework getting more hasty and less complex further on.
What was it that made this specific approach the way these versal letters were decorated?
De verzameling van de verluchte initialen in mijn schetsboek is hier.
Een gedigitaliseerd boek uit 1897. Vooral de op architectuur geinspireerde kapitalen zijn fascinerend. Een heel directe koppeling van kalligrafie en ruimtelijkheid:
Via @okyymstf
form because function / function because form?
Verluchte initialen bevatten interessante vormen van tekst-beeld combinaties. Daarmee zijn het treffende voorbeelden van de onderlinge verbondenheid van vorm en inhoud.
In informatie-technologie, en dan vooral in digitale communicatie langs meerdere kanalen/media wordt gestreefd naar een zo strikt mogelijke scheiding van vorm en inhoud (search “separation of content from presentation”). Een zo neutraal mogelijke notatie van de inhoud maakt het mogelijk om de presentatie ervan aan te passen aan de specifieke context waarin deze plaatsvindt.
Dit principe maakt veel mogelijk maar lijkt ook een aantal zaken uit te sluiten. Welke scheiding tussen vorm en inhoud kun je maken in het geval van een verluchte initiaal? Waar eindigt de letter, waar begint het beeld? Welk deel van de letter is inhoud, welk deel is decoratie? Waar houdt de een op en begint de ander? Is het zinvol om in dit geval deze scheiding uberhaupt aan te willen brengen?
Is het niet juist interessant dat beiden tegelijkertijd het geval zijn? De ene component heeft de andere nodig om zelf als zodanig geduid te kunnen worden. De ene component bepaalt tegelijkertijd mede de indentiteit/ervaring/expressie van de andere componenten.
Inhoud want vorm, vorm want inhoud?
form follows function, or form because function, function because form?
presentation because content, content because presentation?
In Calligraphic Space no. 3 this abstract piece is one of the more interesting results to me. I'm looking into the history of the codex, the illuminated manuscript and within that, the illuminated initial. It's a specific format where text, image and decoration intermingle.
I want to work within similar parameters for the next phase of the Calligraphic Space programme. Not only on paper, but on the screen as well.
In een onderzoek als dit mag verwijzing naar “de streek” (the stroke) van Gerrit Noordzij niet ontbreken. Noordzij analyseert en theoretiseert de geschreven lettervorm. Hij ontleedt en benoemt de variabelen van handschrift geschreven met een brede, flexibele penpunt. Dik-dun verhoudingen, wel of niet onderbroken streken, de hoek van pen ten opzichte van de horizontale regel, etc.
Belangrijk onderdeel van zijn these is dat ook voor drukletters geldt dat een harmonieuze en samenhangende letter vooral dan kan ontstaan als rekening gehouden wordt met de karakteristieken van handschrift.
Noordzij, Gerrit, et al. The Stroke: Theory of Writing. Uitgeverij De Buitenkant ; Royal Academy of Art, 2019.
Sinds een jaar of 100 hebben wetenschappers manieren gevonden om het gedrag van sub-atomaire deeltjes (te klein om te zien dus) toch zichtbaar te maken. Dat zijn nu vooral computer gegenereerde visualisaties. Voordat die digitale mogelijkheid bestond was het aan de fotografie. De deeltjes zelf zijn te klein, maar hun sporen door dikke gaswolken (cloud chambers) danwel hete vloeistoffen (bubble chambers) kunnen zo zichtbaar gemaakt worden. Wat we zien zijn sporen van kleine luchtbelletjes die een deeltje achterlaat nadat het op een ander deeltje gebotst is. Het tuimelt, krult en zwiert daar als een dolle blijkt.