Mijn muzikale voorkeur gaat voor een groot deel uit naar lang, repetitief, complex, met hier en daar een etherische twinkeling. Een chaotisch stream-of-consciousness, alsmaar jengelende en kronkelende basis waar soms iets moois uit mag ontspruiten. Dringend, dwingend en hectisch. Wijds, deinend en atmosferisch.
Wat betreft genres gaat het dan voornamelijk om (kruisbestuivingen van) black metal, drum ‘n bass, dub techno en ambient. Qua esthetiek nogal verschillend maar met een aantal gemene delers: lang, instrumentaal (en zo niet, mostly onverstaanbaar) met een repetitief ritmisch fundament waarover eenvoudige motieven gedrapeerd worden.
De black metal moet dus wijds uitgesponnen zijn. Qua vocalen sterk de voorkeur voor het manische gekrijs van black boven het blubberig gerochel van death metal. Vooral omdat in de laatste de vocalen vaak prominenter in de mix zitten en mede daardoor verstaanbaar dreigen te worden. Ik kan niet niet luisteren naar teksten wanneer de zang verstaanbaar is, dus het helpt enorm als het geschraap der vocalen echt opgaat in de rest van het gerag. Een lo-fi productie komt echt van pas dan.
Thematisch is black metal vaak meer ritualistisch, romantisch zelfs, met meer aandacht voor atmosfeer. Atmospheric black metal is een subgenre op zich, meestal met een (besneeuwd) berg- of (mistig) boslandschap op de albumcover.
Waarom? Hoe tegenstrijdig het ook mag lijken, maar deze hectiek werkt kalmerend. Het dempt het doorlopende getetter in m’n hoofd, helpt zo met focus en idealiter met bereiken van flow.
Wat suggesties voor long-form black metal die precies dit doet:
Arkhtinn - Een ’entity from the north’. Hanteerde op de eerste vijf platen een vast recept van een eerste 20+ minuten metalen track gevolgd door een minstens zo lange donkere ambient track.
Voidsphere - Labelgenoten van Arkhtinn. Ook twee keer 20 minuten, maar dan beiden hard. Nog best veel herrie in die leegte, blijkt.
Strigae - Subatomaire deeltjes metal van onbekende komaf.
Check Mesarthim voor een meer poppy & shiny variant dezes.
Paysage d’Hiver. - Aftakking van Darkspace. In albums van 1 à 2 uur trekt Der Wanderer door het winterlandschap van Zwitserland.
Stellar Descent - mijn meest recente ontdekking en kampioen lange nummers maken: De drie tracks van Cycles of Life zijn elk een uur lang, maar is eigenlijk “one long track broken up due to Bandcamp limitations”.
Goede reis! Voor een volgende keer: het bizarre universum van Esoctrilihum.
So that’s nine journals filled since 2020. You can see some early enthousiasm in the number of journals per year! At the same time, still doing these four years later, so the habit sticks.
Building journals
The main success factor is making the barriers to create and fill these as low as possible:
Standard dimensions
Fill sections, not books
Have a ’this always works’ format for filling a page
These journals are A5 size: 21 centimeters high, about 15 centimeters wide. I create 16-page sections by folding four A4-sized sheets once. Four sheets of A4 paper makes for a 16-page section. These sections are not bound together yet. This allows for shuffling pages around while the sections are being filled. You can see three sections lying next to the journals in the photo.
Fill eight sections and another 128 page journal is ready for binding. I select two prints on heavier paper for the back and the front, then ask Melanie to turn it all into a book.
So have low barriers to starting one, and outsource the final stage of assembling it. Having a bound journal delivered back to you is a fun and valuable gift to self.
Journal contents
A journal is a private space, a safe environment to think, explore, write and draw your mind. Mine have quick life drawings, left-over (mono-)prints, abstract doodles, writing and a lot of mind-mappy breakdowns and sketches of whatever I’m trying to figure out at that time. To-do lists not so much, those would get lost in the shuffle.
Materials used most often: fountain pen, pencil and our large collection of Posca markers.
I could still do a lot better in reviewing them and pull out the interesting ideas and combine things across multiple journals. My Bildung 1 zine consists mostly of selections for the first four zines. There’s enough material to do another one like that for sure.
Van sommige vogelprenten duurt het wat langer voordat het eerste exemplaar verkocht wordt. Vandaag de heuglijke mededeling dat een eerste Bonte vliegenvanger prent een nieuw thuis heeft gevonden.
Bij deze vliegenvanger heb ik de eerste keer dat ik ’m zag als het ware afgedwongen. Het was namelijk ook een van de soorten die ik zelf nog niet gezien had. Maar kort nadat ik aan het ontwerp ervan was begonnen kwam ik ze tegen, rondom een nestkast zelfs, dus hopelijk zijn her er nu meer.
Zoals gebruikelijk bij vogels is het mannetje sterker van kleur, maar in dit geval niet per se rijker van kleur. Waar het mannetje geheel grafisch zwart is aan de bovenkant heeft het vrouwtje een zacht grijsbruine rug. Die vond ik mooier, en dus is dit een van de weinige keren dat ik koos voor la in plaats van le. Kenners spotten vast welke de andere is.
Je herkent vliegenvangers aan hun korte duikvluchten vanaf een tak, zo telkens insecten uit de lucht snaaiend.
After mild dabblings in buying a luxury fountain pen or two, I quickly found that those do not fit what I need from a pen. I need a reliable, relatively cheap, easy to replace workhorse pen that I can carry with me.
For me, that always-on workhorse pen is the Lamy Safari with an F nib, in the color Umbra.
Why that one?
They always write. Immediately and cleanly. Quite fundamental, no? Still, I have used Twsbi, Diplomat, Pelikan fountain pens that I never got to consistently clear that lowest of barriers.
I strongly prefer the umbra color ones. Not for the aesthetics, but because this is one of the few (only) colors that result in an ever so slightly grainy surface on the pen body. A much more comfortable and pleasant feel than the smooth and shiny red, yellow, black, etc. ones.
After a few occasions of black stains in weird places I found a small leather sleeve in the second-hand store. It fits two pens and an extra cartridge. I carry two so that I don’t have to switch out a cartridge before I can continue, just grab the other pen.
Writing and drawing
Not al F nibs are the same. Notice the slightly heavier line in the heater and lamp at the top.
My left-handed grip is high: thumb on the sealing ring between barrel and section, index finger resting in the half-round ending of a flat part of the section. Uncapped of course because why add ballast.
Easily replacable nibs is a handy feature. I mostly use F-nibs, but have one with a broader nib for that chunkier line that I need in some specific cases. The black nibs look better in my opinion.
The nibs have only neglible flex, so no line width variation available. Not a bad thing at all, just a defining characteristic. You can always rotate the pen, with the feed instead of the nib on top to produce a thinner line.
It’s quite good to draw with as well. Not only because it always works right from the start. It also keeps up. Long and fast strokes still produce even and uninterrupted lines on the paper. All that in any direction as well. Draw some big loops, fast, and it keeps up.
So, mostly cured of the fiddling with and spending on. The Appelboom story is only a short bike ride away from where I live. A trip every two years or so to buy a hundred black ink cartridges and I’m good.
This Chinese Crane is a print on a whole different size than the ones in that other series. A commission with some interesting challenges on both the design and technical aspects.
Design wise: because of the large amount of white in the bird, the paper had to be of a different colour. That took some time and experiments on its own. As always, diagonals are an issue so that foot and the feet were quite the puzzle. The ankle joint and the larger half-round parts that suggest the feathers are made from parts that became available only just recently.
Technically: the dimensions were just about the max of what’s possible on the Vandercook proofing press I used for this print. Multiple print runs at this size requires a lot of LEGO, the logistics for that needed some figuring out. Then, most of the complexity is at the top and the bottom: the head and feet. Getting the last part of the paper to hit exactly right between each run requires some additional work to prevent the paper to start hanging from the cylinder to guide the paper just right. I’ll explain that in more depth some other time :)
The commission part: the Chinese Crane is the spirit animal for the marriage of H. and S. This print celebrates their 5th anniversary. Thank you & congrats!
If you'd like to get things like this in your inbox, then please do subscribe. You'll be the first to know about new works, publications and special offers when I think of any.
